Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Ετσι εζησα.Παντοτε..

Τάσος Λειβαδίτης
"Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" (απόσπασμα)


ΙΙΙ
Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν είμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα είταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.

Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;

Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.

Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.

Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.

Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

μακαρι να ηξερες η και οχι καλυτερα..

ειναι αργα,εχω πιει πολυ...τοσο πολυ που παρακαλαω να με ψαχνεις..ψαξεμε....οπως εγω,,,τετοιες ωρες...χανεσαι και φοβαμαι..δεν ξερω που να σε βρω...προσπαθησε να σαρεσω...οταν δεν θελω να κρυφτω για να ξυσω το αυτι μου..γιατι να πρεπει να κρυβομαι αφου μαρεσει...να ξερες ποσα βραδυα σε ψαχνω...και ποσα δεν μπορω να στο ομολογισω..θα χαθω,,,πλησιαζει η ωρα..αλλα να.. ειναι που δεν το θελω γαμοτο...γιατι δεν με ψαχνεις..οπως εγω..αυριο ισως και να καταφερω να φυγω..

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008

blogoπαιχνιδο...δυο τραγουδια...

Να διαλεξω δυο τραγουδια για τον Ερωτα...το πρωτο ειναι για τον ερωτα,ναι..το αλλο απλα το λατρευω...

Εισιτήριο στην τσέπη σου


Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου


Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου


Ο κοσμος ειναι ενα βουνο

Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ο κόσμος είναι ένα βουνό
Tα λόγια του πετούνε
Αντιλαλούνε στις πλαγιές
Σε μας ξαναγυρνούνε

Καλύτερα να μη μιλάς
Kακές αν κάνεις σκέψεις
Μα αν συλλογάσαι όμορφα
Eίναι χρυσές οι λέξεις
Mα, αν συλλογάσαι όμορφα...

Ο κόσμος είναι ποταμός
Kαι θάλασσα που αφρίζει
ʼμα μολύνεις το νερό
Πια, δεν σε καθαρίζει

Καλύτερα να μη μιλάς
Aν δεν πολυκατέχεις
Μα αν ξέρεις, μην κρατάς κρυφό
Tον θησαυρό που έχεις
Μα αν ξέρεις, μην κρατάς κρυφό..