Θεσσαλονικη...μια στιγμη.

Ομορφη πολη,ερωτικη..σου δινετε. Δυσκολα φευγεις..ακομα πιο δυσκολα μενεις.
Cafe Γαζια..πανω απο το γωνιακο τραπεζακι που γραφω,ηχοι απο τζαζ μουσικη,παλευουν να καλυψουν τη φωνη μιας νευρικης κοπελας.Μιλαει εντονα και δυνατα στη φιλη της...
Πηρα ενα στιλο απο το μαυρο ποτηρι σου διπλα στο pc σου..με αυτο σου γραφω τωρα..σου γραφω??
Οι ρυθμοι εδω ειναι αλλιωτικοι,διαφορετικοι,χαλαροι.Ισως παλι οχι,να ειναι επινοηση του μυαλου μου στη μεγαλη μου αναγκη να χαλαρωσω εγω..ποιος ξερει..και ποιος νοιαζετε..
Η νευρικη κοπελα προσπαθει να πεισει τη φιλη της να παρει μια νεα πιστωτικη καρτα..πλαστικο χρημα..πλαστικες φιλιες.Μεχρι να τελειωσω τον καφε,ειναι και εσπρεσο θα τελειωσει γρηγορα,σιγουρα θα την εχει πεισει.Απελπισια στο βλεμα της υποψηφιας πελατισας,να,εβγαλε και μολυβι να κανει τους υπολογισμους..τοσα εδω,τοσα εκει,επιτοκια κερδη..

Απολογισμος ζωης..χασουρα..κερδος..δεν βγαινει το τεφτερι,κατι λειπει..ισως δεν ειναι η καταληλη στιγμη για ταμειο.

Καποια φιλη πηγε στην Αμερικη να βρει τη δικη της καταληλη στιγμη.Ο θανατος της μανας της την εφερε πισω με ενα προωρο εισιτηριο επιστροφης.Θα ξαναφυγει λεει,πρεπει να βρει τη στιγμη..

Μετα απο πολλα χρονια επιστροφη στο πανεπιστημιο για καποια αλλη.Ετσι ξαφνικα,χωρις τιποτα να δειχνει κατι τετοιο μεχρι τωρα.

Τελικα η στιγμη ειναι αυτη που ερχεται και μας βρισκει,εμεις απλα πρεπει να ειμαστε εκει..
Που να ειμαι?που πρεπει να σταθω αραγε?Αλλαζω δρομους και γωνιες συνεχεια..διαδρομες και στασεις..μαλλον φταιει η φυση μου..τσιγγανα καρδια με λεει ενας φιλος..ισως και ναχει δικιο...αστεγη θα ελεγα εγω..ποιος θελει να ειναι αστεγος ομως..ερχεται και χειμωνας..

Ολα ειναι δρομος...

Και τα δυσκολα ομορφα ειναι..

Ενας μικρος πολεμος εχει ξεσπασει μεσα μου.
Στο ενα στρατοπεδο το θελω μου.Απεναντι στο αλλο στρατοπεδο το μπορω μου.
Να δωσω τα περισσοτερα οπλα στο μπορω μου για να αντεξει.
Να αντεξει μεχρι...

Ολα υπεροχα,οπως πρεπει να ειναι.Το μεσα με το εξω μου σε τελειο συγχρονισμο.
Αρμονια συναισθηματων.Ολες οι αισθησεις στην κορυφωση τους..
Λενε οτι η εμπνευση ερχεται πιο ευκολα στα δυσκολα..Ετσι ειναι..ειμαι εδω κ γραφω αλλα δεν εχω εμπνευση..ειναι τοσο εντονα αυτα που γινονται μεσα μου,που δεν βρισκω τον τροπο να τα ντυσω με λεξεις.

Μερες τωρα σκεφτομαι να κανω διαγραφη στο blog μου.

Και τα δυσκολα ομορφα ειναι..αρκει να τα αντεχεις...
Μενω στα ομορφα..οταν δυο ματια γινονται ο κοσμος ολος δεν εχει σημασια τιποτα αλλο...ελπιζεις..

Μετραω τις σιωπες μου τα βραδυα που ειμαι μονη μου...μονη σαν παρουσια τωρα πια.
Κανω ονειρα για το αυριο..καμια φορα ξεχνιεμαι κ κανω κ για το μεθαυριο,και για την αλλη βδομαδα...οταν νυχτωνει αρκετα ονειρευομαι και για το πολυ μετα..
ενα βημα τη καθε φορα..ειναι κι αυτος ο αλλος μου εαυτος που βιαζεται γμτ..θελει να τρεξει κ κανει δρασκελιες καμια φορα.

Μπερδεμενα ολα μεσα μου...και τοσο ξεκαθαρα παλι..
Παντα ξερουμε..παντα..αρκει να θελουμε να δουμε..
Θελω να μπορω να αντεξω..να ειμαι εδω για το πολυ μακρινο ονειρο..αυτο που κανω αργα τη νυχτα..

Και τα δυσκολα ομορφα ειναι...δως μου τη δυναμη να τα αντεξω..

Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός...

ΝΑ ΜΑΓΑΠΑΣ...


Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνια
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί...

Ελα..παμε..

...Να παμε βολτα..ναι..σημερα.
Σημερα που νιωθω τον ηλιο πανω μου σα χαδι τρυφερο.
Σημερα που ειδα να τσακωνονται το πρωι στο τρενο κ δεν εψαξα το ποιος εχει δικιο,να τον υπερασπιστω η να θυμωσω με το αδικο.
Σημερα που ειναι μια νεα μερα και θελω να ελπιζω..Ελπιζω παλι..ναι.
Σημερα που εκλεψα τους κηπους στο δρομο κ εδωσα τα ανθη τους σε μια γιαγια που περναγε..τι καλημερα ηταν αυτη που μου εδωσε??απιστευτη!
Σημερα που ανοιξα ολες τις γριλιες απο το παραθυρο στο γραφειο κ ενα φως σαν καταραχτης ξεχυθηκε στο κλουβακι μου.
Να παμα βολτα..εγω εδω,εσυ εκει..αλλα μαζι.
'Γνωρισα'χτες μια Μεγαλη Ψυχη στα μπλογκ που σεργιανουσα.
Πηρα ανασα μεγαλη..δυναμη περισσια..θαρρος να συνεχισω..οτι.
Κι αυτος ο κοσμος,ο δικος μου,που τον ειχα ξεχασει στο μπαουλο της ψυχης μου..σημερα ειναι εδω,μου λεει καλημερα κ χαμογελαω.
Ελα να παμε να παιξουμε..οπως τοτε..παιδια ανεμελα..στους χωματενιους δρομους..
Ελα..κι ας ματωσουν τα γονατα μας..Αξιζει σου λεω..

Καπου να ξαποσταση η σκεψη μου..

..Καπου να σταθουν τα ματια μου για λιγο..να ξαποστασουν κι αυτα λιγακι.
..Ενα βραδυ να γυρισω πισω και να εισαι εκει να ξεκουραστω στη θεα του κορμιου σου κατω απο τη κουβερτα.
Να σε ακουω να χτυπας τα μπρικια το πρωι και να ξυπναω με τη μυρωδια του καφε που φτιαχνεις για μενα.
Να σε βλεπω να χαμογελας καθως δακρυζω απο ενα παιδικο ποιημα που μολις διαβασα..γιατι νοιωθεις.
Να με μαθεις να αγαπαω το βαθος της θαλασσας και να μην φοβαμαι να βουτηξω μεσα της.
Να μου θυμισεις τη χαρα του να ρισκαρω και να μην με νοιαζει το αυριο,γιατι και αυριο θα εισαι εδω.
Να κανω σχεδια για το πως θα φτιαξω τις μαγκουρες μας για τα βαθεια γεραματα μας και να μου λες πως θελεις να ειναι η δικια σου.

Καπου να ξαποσταση η σκεψη μου.
Υπαρχεις καπου??

τα παλιο-αυτοκινητα..

Ειναι φορες που ψαχνεις τις γωνιες..αλλες για να κρυφτεις κι αλλες παλι για να πληγιαστεις πανω τους.
Ελπιζεις σε ενα στρογγυλεμα τους ξαφνικο,απο απελπισια πιοτερο παρα ελπιδα.
Κι οταν εχεις τραβηχτει μακρυα τους,εχουν ενα μαγικο τροπο να ερχονται να σε βρισκουν αυτες...
Εχουν τον τροπο τους.Ξερουν αυτες.Η διαδρομη μονο αλλαζει.Ο στοχος ειναι παντα ο ιδιος.Εσυ.
Φοβος..σε καθε γωνια παραμονευει ο φοβος για το τι θα ξεπροβαλει μπροστα σου.
Ασφαλεια..να ξαποστασεις σε μια γωνια.
Εγκλωβισμος..σε στιμωξανε παλι στη γωνια.
πονος..ειναι αιχμιρες οι γωνιες.
θυμαμαι τη γιαγια μου,αγραμματη κ σοφη γυναικα.."να προεχεις στις γωνιες τα παλιο-αυτοκινητα"μου ελεγε..
Ολα με βρηκαν..εκτος απο αυτοκινητο..κατι ειναι κι αυτο.

ο/η ανωνυμος εγραψε,κι εγω απαντησα...

Θυμάσαι καμία όμορφη στιγμή της ζωής σου που να σου έχει μείνει πολύ έντονα χαραγμένη μεχρι και σήμερα?
................................
Σε ενα μηχανακι σαραβαλο,στο δρομο για ενα χωριο της κρητης,6 ωρες διαδρομη στο απολυτο σκοταδι(ειχαν καειτα φωτα)με το ζορι μας ειχε παει στην τοτε Ιθακη μας.

Εχεις εξαφανιστεί ποτέ χωρίς να δώσεις σημεία ζωής έστω και για λίγο?
.......................................................................
Ηταν τοσο λιγο που δεν το θεωρω εξαφανιση..και θαθελα τοσο πολυ να το κανω γμτ.

Ποιό είναι το μέρος που θα ήθελες να πίνεις κάθε πρωί τον καφέ σου αν μπορούσες?
...............................................................................
Στο γιασεμι στη χωρα της Αμοργου..ακουγοντας κλασικη μουσικη.

Ποιό είναι το πιό όμορφο δώρο που σου έχουν κάνει?
.........................................................
Η βραδυα στο δευτερο προγραμμα στα γενεθλια μου.

Θέλω να δω τι έχει αλλάξει σ'αυτές τις απαντήσεις από τότε. Στις επώδυνες ξέρω!
..............................................................................
δεν ξερω αν αλλαξε κατι,εγω σιγουρα εχω αλλαξει,δεν ξερω ομως προς πια κατευθυνση.

Εγώ έχω την ίδια διάθεση να ταξιδέψω σήμερα, να σταματήσω για καφέ σ'ενα μαγαζάκι στην άκρη του δρόμου, να δυναμώσω το ραδιόφωνο, να 'χω τέρμα τα παράθυρα κ ας με κοιτάζουν όλοι.
Εσύ??????
.............................................................................
Κι εγω....

Ετσι εζησα.Παντοτε..

Τάσος Λειβαδίτης
"Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" (απόσπασμα)


ΙΙΙ
Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν είμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα είταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.

Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;

Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.

Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.

Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.

Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

μακαρι να ηξερες η και οχι καλυτερα..

ειναι αργα,εχω πιει πολυ...τοσο πολυ που παρακαλαω να με ψαχνεις..ψαξεμε....οπως εγω,,,τετοιες ωρες...χανεσαι και φοβαμαι..δεν ξερω που να σε βρω...προσπαθησε να σαρεσω...οταν δεν θελω να κρυφτω για να ξυσω το αυτι μου..γιατι να πρεπει να κρυβομαι αφου μαρεσει...να ξερες ποσα βραδυα σε ψαχνω...και ποσα δεν μπορω να στο ομολογισω..θα χαθω,,,πλησιαζει η ωρα..αλλα να.. ειναι που δεν το θελω γαμοτο...γιατι δεν με ψαχνεις..οπως εγω..αυριο ισως και να καταφερω να φυγω..

blogoπαιχνιδο...δυο τραγουδια...

Να διαλεξω δυο τραγουδια για τον Ερωτα...το πρωτο ειναι για τον ερωτα,ναι..το αλλο απλα το λατρευω...

Εισιτήριο στην τσέπη σου


Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου


Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου


Ο κοσμος ειναι ενα βουνο

Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ο κόσμος είναι ένα βουνό
Tα λόγια του πετούνε
Αντιλαλούνε στις πλαγιές
Σε μας ξαναγυρνούνε

Καλύτερα να μη μιλάς
Kακές αν κάνεις σκέψεις
Μα αν συλλογάσαι όμορφα
Eίναι χρυσές οι λέξεις
Mα, αν συλλογάσαι όμορφα...

Ο κόσμος είναι ποταμός
Kαι θάλασσα που αφρίζει
ʼμα μολύνεις το νερό
Πια, δεν σε καθαρίζει

Καλύτερα να μη μιλάς
Aν δεν πολυκατέχεις
Μα αν ξέρεις, μην κρατάς κρυφό
Tον θησαυρό που έχεις
Μα αν ξέρεις, μην κρατάς κρυφό..

Τελος εποχης...

.."Μια μετακομιση θα κανω απο το σπιτι το παλιο,μια μετακομιση που θα βοηθησουν
φιλοι και γνωστοι.."
Και την εκανα λοιπον..τελευταιο βραδυ χτες στο παλιο μου σπιτι..αναψα τσιγαρο(ακομα να το κοψω για πεισμα στο εμφραγμα),καθησα στο πατωμα και βαλθηκα να κοιταω τους αδειους τοιχους,τις αδειες γωνιες του..να περιμενει τον επομενο ενοικο για να γεμισει παλι απο φωνες,ανασες,γελια,κλαματα..ζωη.
ενας κομπος ανεβηκε στο λαιμο μου,τον σταματησα εκει,δεν του επετρεψα να φτασει στα ματια..καθε τελος μια νεα αρχη..τουλαχιστον αυτο θελουμε να ελπιζουμε..εικονες απο το παρελθον περνανε μπροστα απο τα ματια μου και νιωθω σαν σε σινεμα που δεν θελω να δω το τελος της ταινιας..κι ας το ξερω κι ας ειναι εδω μπροστα μου..

"δεν είναι πάντα μόνο κακό το αντίο.
κάποιες φορές μας δίνει
ό,τι στερηθήκαμε πριν."

Ετσι ειναι κι αν δεν ειναι θα το κανουμε εμεις,ναι?
Τελος εποχης...

χωρις τιτλο..

Οταν η περιεργεια ξεπερναει το ενδιαφερον,ειναι η ωρα να πεις"αντιο φιλε,δεν αξιζες"

(δεν μπορουσα να βρω τιτλο και θυμηθηκα σε μια εκθεση ζωγραφικης,πινακες με αυτον τον..τιτλο)

Κοκκινο...

Θελω μια μερα κοκκινη..να χρωματισει τα ματια μου.
Θελω εναν τοιχο κοκκινο..να δωσει ζωη στο αψυχο κελι μου.
Θελω ενα δρομο κοκκινο..να περπατησω πανω του.
Θελω παπουτσια κοκκινα..να τρεξω να σε φτασω.
Θελω εναν κοκκινο κρινο..να πιστεψω οτι υπαρχεις.
Θελω μια αγκαλια κοκκινη..να νιωσω οτι αναπνεω.
Θελω ενα καπελο κοκκινο..να το μουσκεψει η βροχη.
Θελω κρασι κοκκινο..βαλσαμο στις φλεβες μου να τρεξει.
Θελω ενα αυτοκινητο κοκκινο..να βαλω φωτια στη νυχτα μου.

Κοκκινο...

Μνημες..

Θυμαμαι,τα ρουλεμαν απο τα φορτηγα του κυρ-Κωστα,που τα κλεβαμε και φτιαχναμε πατινια με σανιδες απο τη διπλανη οικοδομη.κοντρες και γελια για το καλυτερο πατινι,οταν ολα ηταν ιδια και δεν μας ενοιαζε.

πατινι εγινε και η ζωη μας τωρα πια,με ρουλεμαν τις υποχρεωσεις να μας τρεχουνε κι εμεις να ψαχνουμε τη σανιδα να σωθουμε.

Θυμαμαι,τις τρυπες που ανοιγαμε στο οικοπεδο για να παιξουμε γκολφ,απο τη λαχταρα μας καναμε τοσες πολλες που καταστρεψαμε το οικοπεδο και δεν ειχαν που να παρκαρουν οι μπαμπαδες.

γηπεδο του γκολφ η ψυχη μας τωρα,με τον καθε αχρηστο να στοχευει μεσα μας,να καταστρεφει καθε τι ομορφο και να παρκαρει εκει οπου απαγορευεται το παρκιν στους μη εχοντας εργασια.

Θυμαμαι,τον τοιχο απεναντι απο το σπιτι μου,να γραφουμε με μαρκαδορο "γιαννη παμε στη κατω πλατεια,ελα" και ο γειτονας να ψαχνει τον ενοχο που ποτε δεν υπηρχε,ειμασταν ολοι αθωοι τοτε..

Τωρα τα πιο ασχημα μαντατα ερχονται μεσα απο msn κι οταν χρειαζεσαι επειγοντος καποιον η κληση σου προωθειτε παντα..και πληρωνεις για την προωθηση την εταιρεια που σε στελνει..

Θυμαμαι,χαρτοκουτα στρωμενα στο δρομο,ειμασταν οι κακοι και ειχαμε φυσοκαλαμα για τους καλους,ξαπλωμενοι πανω στις κουτες βραδυ να προσπαθουμε να τους πετυχουμε..

Χαρτοκουτα γεματα μνημες η ζωη μας,στιβαγμενα θελω,κρυφες επιθυμιες ολα σε χαρτοκουτα.και οι κακοι χωρις φυσοκαλαμα,δεν τα χρειαζονται εχουν την αναισθησια,νεο υλικο πολεμου..

Θυμαμαι...

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υπνε που παιρνεις τα παιδια
ελα παρε κι εμενα

βεβαια παιδι δεν ειμαι

αλλο ζητημα τωρα
αν ολο ζητω
ολο θελω
ολο ρωτω το ακατανοητο
γιατι

γιατι δεν ειναι η θαλασσα ξηρα
γιατι δεν ειναι τρυφερη η ξηρασια
γιατι οταν προσθετω
λιγο πιο εντονο κοκκινο στο κοκκινο
το κερδος μου ξεβαφει

σαν παιδι τσιριζω
το θελω το θελω
ειναι δικο μου

αλλα παιδι δεν ειμαι

αλλο ζητημα τωρα
αν τη νυχτα κλαιω
και σαν να ειμαι παιδι που
ακομα δε μιλα
δεν ξερω να αρθρωσω αν ποναω
η αν απορω

ναι παιδι δεν ειμαι

αλλο θεμα αν
οταν μου φωναζουν
μη εκει.μη,κανει τζιζ

εγω ολο εκει βαζω το χερακι μου
ειμαι περιεργη να καει το χερακι μου

κι επειδη αυτο το αναφαιρετα
δικο μου λαθος

ποτε του δε θα μεγαλωσει

γι αυτο λεω χερακι μου αντι για χερι.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
(λατρεμενο ποιημα)


γιατι δεν μοιραζεσαι τα κλειδωμενα σου
γιατι φοβασαι τη φλογα στο τζακι της ψυχης σου

αλλο θεμα αν ψαχνεις και δεν βρισκεις
παντα σου αρεσε να ψαχνεις

γιατι δεν σου αρεσει ο χειμωνας
το καλοκαιρι ειναι αφαιρετικο θα μου πεις

αλλο θεμα αν ονειρευομαι το παρισι σημερα
ενω λατρευω ενα ταξιδι στη ρωμη

απορια που την εχω κι αποψε
γιατι δεν υπαρχεις ακομα.