Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Καθημερινό δρομολόγιο..

Έρχεσαι και φεύγεις κάθε μέρα. Σαν τα καθημερίνα δρομολόγα των λεωφωρείων.
Έχω ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρα κάποιο λεωφορείο. Σίγουρα πάνε πολλά χρόνια. Και νά μαι τώρα πιστός επιβάτης να περιμένω την κάθε σου άφιξη.
Σαν να πρέπει τώρα με κάποιο τρόπο να αναπληρώσω όλα αυτά τα χρόνια της αποχής μου.
Τα πόδια μου έχουν κολήσει στη στάση,αρνούνται να ακούσουν τη φωνή μου που τα εκληπαρεί να φύγουν.
Μπαίνω κάθε μέρα σαν κλέφτης,παράνομα,χωρίς εισιτήριο και σε ακολουθώ πιστά σε όποια διαδρομή διαλέξεις εσύ....με την ελπίιδα να με κάνεις και πάλι συνοδηγό σου.
Μόνο να, είναι αυτη η σκέψη που έρχεται και κάνει τα πόδια μου να τρέμουν..φοβάμαι την μέρα που θα ορμήξω σαν καταδιωκόμενος απατεώνας στο πρώτο διερχόμενο ΙΧ και θα φύγω μαζί του, αφήνωντάς πίσω μου τη στάση της δική σου γραμμής.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Απαγορευτικό απόπλου..

Δεν ήθελε και πολύ να βγει σήμερα το βράδυ. "Έλα, έχει παρτυ το booze."
Πήγε, όλοι οι φίλοι και γνωστοί ήταν εκεί. Ωραία βραδυά. Έβαλε το φιλτράκι στο στόμα της, έστριψε το τσιγάρο και τότε πέρασε εκείνη, με θάρρος, με ύφος κατακτητή, πήρε το φιλτράκι απο τα χείλη της και τα άφησε εκεί, μόνα τους, κενά, σαν καρφί στον τοίχο χωρίς το κάδρο του.
Έμεινε για λίγο να την κοιτάζει που χάθηκε στον κόσμο και στη μουσική, και με το ίδιο θάρρος πήγε προς το μέρος της. Ζήτησε πίσω το υπόλοιπο από το παζλ του τσιγάρου της. Απλώχερα το πήρε, όπως απλώχερα πήρε και τη συνέχεια της βραδυά, και πολλά άλλα για τους επόμενους μήνες.
Κάθε μέρα μαζί με κάθε τσιγάρο, έφτιαχνέ και το δικό τους παζλ. Μέρα με τη μέρα μεγάλωνε και γινότανε πιό όμορφο. Ένας καινούριος κόσμος κάθε φορά απλωνότανε στα μάτια της.
Έκλεινε τις πόρτες και τα παράθυρόφυλα κάθε μέρα, από φόβο μήπως φυσίξη αέρας και διαλύσει το παιχνίδι τους, το δικό τους τώρα πιά παζλ.
Κυλούσαν οι μέρες και οι νύχτες, σταμάτησε να κλειδαμπαρώνει τα πορτοπαράθυρα..σαν να έπαψε να υπάρχει ο αέρας ως φυσικό φαινόμενο.
Φύσιξε βοριάς, αμείλικτος, με τόσα μποφόρ που βγήκε απαγορευτικό στο λιμάνι της.
Τα κομάτια του πάζλ, σκόρπισαν τριγύρω, οι εικόνες που με τόσο φροντίδα είχε φτιάξει χάθηκαν στην δίνη του ανέμου.
Έμεινε εκεί, όπως την πρώτη μέρα, να κοιτάζει το χάσιμο. Σαν καρφί στο τοίχο χωρίς το κάδρο του..Μόνο που τώρα δεν μπορούσε να παει κοντά της...είχε απαγορευτικό απόπλου.