Υπαρχει η αποψη πως κανενα πλασμα της γης δεν ειναι μοναχικοτερο απο τον ερωτευμενο.Πως η δικη του ερημια ειναι αδυσωπητη,τοσο σκληρη που ακομα κι απο τον εαυτο του προσπαθει να αποκρυψει.Οτι κι αν συμβει σεναν ερωτευμενο,λενε μερικοι,ειναι η ολοδικη του μοιρα,ολοδικη του ονειροφαντασια,δικη του,απολυτα δικη του ευθυνη.
Στο ζευγαρι λενε,ο ενας για τον αλλο δεν αποτελει παρα την αθωα,σχεδον τυχαια αφορμη.Κι αν το καθε τι λενε δεν ειναι παρα η αφορμη να παλεψεις με τον εαυτο σου,στον ερωτα ο εαυτος ορθωνεται γιγαντιαιος μια κ ο ερωτας ειναι η πιο εγωιστικη του ευκαιρια.
Το παθος και η παθολογια του κανουν τον πασχοντα τυφλα εγωπαθη οπως συμβαινει με καθε αρρωστο.
Ειναι ομως ακριβως ετσι??
Ειναι ο αλλος,ο αγαπημενος,ο ποθητος,παντελως ανευθηνος σαν πρωτογονος βασιλιας για τον πονο που προκαλει?Μονο"ας προσεχες"εχει εντελει να πει εκεινος που τραυματιζει προς εκεινον που τραυματιζεται και που αφηνει πισω του,γαζα ματωμενη απο τις μαχαιριες,τα χαστουκια και τους απατηλους ορκους του παθους,τοτε,εκει,μεσα στο νυχτερινο βελουδο των παλιων αναστεναγμων?
Δεν ειναι δυνατο οι σχεσεις ζωης που ισχυριζονται την αγαπη να οριζονται απο νομους ζουγκλας.Δεν επιτρεπεται να το πιστεψουμε αυτο ακομα κι αν στην πραγματικοτητα περιπου ετσι συμβαινει..
-'μισησε με,μισησε με"
-"σαγαπω ματια μου"
