Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Το ταλεντο του να πεφτεις...

με τη σιγουρια πολλων πτωσεων,προχωραω για την επομενη πτωση.ευτιχως δεν αλλαζει κατι στο σκηνικο κ δεν εχω εκπληξεις,εμαθα καλα τον τροπο να πεφτω...οπως οταν ετοιμαζομουν για τους αγωνες εντουρο..το σημαντικο ειναι να μαθεις να πεφτεις,ελεγε ο φιλος μου ο χρηστος...μονο ετσι δεν θα χτυπησεις..δυστιχως φιλε μου δεν ισχυει το ιδιο και στις πτωσεις της ζωης γμτ...με το πιωμενο ποτηρι χτυπαω οπου βρω μηπως κι ανοιξει καποια πορτα...ψαχνω τον χειρουργο που θα βγαλει τα μικροσκοπικα γυαλακια απο το δερμα μου...ασκοπα,αυριο θα σπασω παλι το ποτηρι κ παλι θα τα εχω στο δερμα μου...ποναω,ματωνω κ γλυφω τις πληγες μαζι με το σκυλο μου,για φτιαξω εδαφος για τις επομενες...ηθελα τοσα να περπατηση...να σταθει χωρις πατεριτσες και να παει πιο περα..πιο ψηλα...πιο μακρυα απο μενα..πιο κοντα στη ψυχη μου...ευτιχως εμαθα να πεφτω..

2 σχόλια:

Negma είπε...

Κι εγώ έτσι νόμιζα.

Αλλά όσο και να αποφεύγεις τους σοβαρούς τραυματισμούς... τον πόνο δεν τον γλυτώνεις!

ΠΟΝΑΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙ!!!!!!!!!!!!!

Παρ' όλα αυτά, την ξανακαβαλάω την πουτάνα την εντούρο...

Είναι τόσο ωραία η βόλτα μέχρι να φας τα μούτρα σου...

Μαρινα ..... είπε...

καθρεφτης έγινες....
το ειδωλο μου καθρεφτιζεις...
αιμμοραγουν τα μάτια κοιτώντας το....
μα πάλι...η ιδια κινηση
το ματωμμενο χαρτομαντηλο πεταω
το 600 XΤ μου(δωρο των γενήτορων για τον ερχομο μου) καβαλαω και πάλι απ την αρχη...μονο το κορμι εμαθε να μη πονα πια απ τις πτωσεις...
αυτη η ψυχη όμως "ανεπιδευτη"...
ποτε δεν θα μαθει να μη πονα...

καλη σου μερα ΚΑΤΕΡΙΝΑ ....
καλη σου μερα....