Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Καπου να ξαποσταση η σκεψη μου..

..Καπου να σταθουν τα ματια μου για λιγο..να ξαποστασουν κι αυτα λιγακι.
..Ενα βραδυ να γυρισω πισω και να εισαι εκει να ξεκουραστω στη θεα του κορμιου σου κατω απο τη κουβερτα.
Να σε ακουω να χτυπας τα μπρικια το πρωι και να ξυπναω με τη μυρωδια του καφε που φτιαχνεις για μενα.
Να σε βλεπω να χαμογελας καθως δακρυζω απο ενα παιδικο ποιημα που μολις διαβασα..γιατι νοιωθεις.
Να με μαθεις να αγαπαω το βαθος της θαλασσας και να μην φοβαμαι να βουτηξω μεσα της.
Να μου θυμισεις τη χαρα του να ρισκαρω και να μην με νοιαζει το αυριο,γιατι και αυριο θα εισαι εδω.
Να κανω σχεδια για το πως θα φτιαξω τις μαγκουρες μας για τα βαθεια γεραματα μας και να μου λες πως θελεις να ειναι η δικια σου.

Καπου να ξαποσταση η σκεψη μου.
Υπαρχεις καπου??

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάπου θα υπάρχει. Οτι υπήρξε κάποτε σημαίνει οτι μπορεί να υπάρξει ξανα.
Το θέμα είναι αν σου αρκεί για να ξαποστάσει η σκέψη σου...

LIAKI είπε...

ενα γραφείο δίπλα από εσένα.....Για κοίταξε......

Τρελός του Χωριού είπε...

Κάτι πρωτόβγαλτα ως φαίνεται
στον κόσμο και τους νόμους του πουλάκια
κι εντούτοις ήδη κουρασμένα
γιατί δεν είναι τα φτερά
άπτωτη εύνοια και προνόμιο,
ρωτούν εμένα, ποιόν ,εμένα,
που ειν΄το πλησιέστερο κλαδί
για ν’ ακουμπήσουν.
Δεν είμαστε καλά.Αν ήξερα εγώ
που ειν’ το Πλησιέστερο
ότι έχει και βαθμό συγκριτικό
το ανύπαρκτο πλησίον,
θα ΄τρεχα να το πιάσω πρώτη εγώ,
όλο και απαραχώρητο,
κι ας ψόφαγαν πουλάκια
δίκαια και προτεραιότητες
-κλαδιά σπασμένα το αλληλέγγυο.
Ας πάνε τα πουλάκια
τη μεγάλη Πείρα να ρωτήσουν
ν’ ακούσουν ό,τι είπε και σ’ εμένα
όταν ξεθεωμένη από κούραση άφτερη
τη ρώτησα που είναι ν’ ακουμπήσω
το πλησιέστερο κλαδί.
Δεν είμαστε καλά είχε καγχάσει
η μεγάλη πείρα: αν ήξερα εγώ
που ‘ναι το Πλησιέστερο
θα ‘τρεχα να το πιάσω πρώτη,
όλο κι απαραχώρητο,
κι ας ψόφαγες εσύ
γιατί το πλησιέστερο κλαδί
είναι ο θάνατος σου η ζωή μου.


Κική Δημουλά

speranza είπε...

Καλημέρα...

Όμορφο κείμενο...

maya είπε...

σάρα κειν μου θύμισαν τα λόγια σου...

και πάντα κάποιος υπάρχει που μπορεί να σε πάει στην θάλασσα
να κολυμπήσει βαθιά μαζί σου
να μην συρρικνωθεί επειδή λαχταράς πολύ
να αντέξει και το αύριο
να το κοιτάζει μέσα απο τα μάτια σου.
και να χαμογελάτε και οι δύο...

υπάρχει.
να το πιστεύεις.
μέχρι να βρεθεί κοίτα να μου προσέχεις την φιλενάδα μου, ακούς?!

άντε όνειρα γλυκά

χχχχχχχχχχχχχ

Chryssa είπε...

Δεν έχω λόγια...

Μίλησε βαθιά το κείμενο.

Να σκεφτώ, να παραδεχτώ, να κυνηγήσω. Η να μην κάνω τίποτα τελικά...

Χαιρετώ.

Dee Dee είπε...

οποτε εχεις χρονο ριξε μια ματια εδω Αποδρασεις... δεκτη οποιαδηποτε βοηθεια :)

Ανώνυμος είπε...

Από πού να το πιάσω δεν ξέρω που πονάει τόσο. Δεν υπάρχει ειρωνεία άλλη πιο τεράστια από την ανάμνηση.
Μετά έρχεται η διαίσθηση. Ξέρω. Από καιρό. Πώς είναι; Δεν περιγράφεται. Κόντρα ρόλος. Το δυνατό μου σημείο. Κοιτάω αλλού. Δεν ξεγελιέται το βλέμμα. Καρφώνει και καρφώνεται. Μετράει την ανάσα και αν την βρει σκάρτη δε λογαριάζει τίποτα. Σβήνει και ξαναγράφει πάνω στην κασέτα για να μην μπορούν ποτέ να βρεθούν τα ίχνη τα πρότερα, τα ξέχωρα γραμμένα, τα συλλεκτικά κομμάτια. Ένα στίγμα μόνο, μια ρωγμή στο χρόνο και χάθηκε ο προορισμός,δεν πιάνεται πια και κλείνει ο κύκλος. Στο λαιμό είναι ο κύκλος όταν χτυπάει η φλέβα. Μετά σταματάει να χτυπά δυνατά. Μετά δεν είναι φλέβα. Μετά δεν είναι τίποτα. Μετά τίποτα δεν είναι κάτι. Από τις στάχτες, χωρίς μνήμες, στα κρεβάτια μας. Αν δεν ήταν το σημάδι θα το άλλαζα το σενάριο. Αλλά είναι η χαρακιά κι εγώ δεν μπορώ να την γιατρέψω. Όσα δε παραδεχόμαστε μας στοιχειώνουν. Δε γιατρεύονται τα σκισίματα χωρίς ράμμα κι οι τρύπες χωρίς μπάλωμα. Δεν έγινα γιατρός αλλά έκανα αγροτικό στα δικά μου χτυπήματα και τώρα βλέπω καθαρά το βάθος κάθε στιγμής. Το μοιράστηκα το δικό σου χωρις να το πεις και πόνεσα κι εγώ με το «απαράδεκτο» σου. Έδωσα ευκαιρία μια και δεύτερη και άλλη μήπως και βγεί από τα χείλη και ακουμπήσει στα δικά μου και απομυθοποιηθεί και λυτρωθεί το μέσα που πνίγεται. Είναι και κατάρα η μνήμη και αγκυλώνει. Απόψε θα ορκιζόμουν πως δε θυμάμαι τίποτα, πως δεν έχω υποσχεθεί τίποτα και δεν περιμένω καμία εκπλήρωση. Είναι κατιτις που ποτέ μου δεν κατάλαβα απόλυτα: τι είναι αυτό που στο μεταίχμιο του οι υποσχέσεις γίνονται υποχρεώσεις αλλά ούτε κι έτσι δεν βρίσκουν δρόμο να έρθουν. Κάτι δεν κολλάει. Λείπει κομμάτι. Δικό σου.

Ανώνυμος είπε...

Νύχτα βροχερή κι άδειο το χέρι
Ψάχνει να σε βρει, μα δεν το ξέρει
πού θα σε βρει

Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες

Τώρα σιωπή

Πέτρωσε η φωνή και πώς να κλάψει
Που ’φυγες εσύ, έχουν ανάψει
χίλιοι καημοί

Μια φορά θυμάμαι...

Θα ’ρθει το πρωί και θα περάσει
Θα με λυπηθεί, θα με ξεχάσει
όπως και συ

katerina.. είπε...

περιεργες μερες..αργω να απαντησω..καποιες στιγμες δεν εχω να πω κ κατι..σας διαβαζω..παντα..σας ευχαριστω ολους..
για τον"φιλο"ανωνυμο στο ποστ "ετσι εζησα παντα"συγκινηθηκα πολυ για την εκδηλωση αγαπης στη καλη του...
γιατον εδω ανωνυμο..δεν σε ξεχναω ποτε..κι ας μην φαινετε..

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Καλημέρα κατερίνα μου!

Τι όμορφο κείμενο...

"Να κάνω σχέδια για το πως θα φτιάξω τις μαγκούρες μας για τα βαθειά γεράματά μας και να μου λες πως θέλεις να είναι η δικιά σου"...

Ναι, υπάρχει κάπου να ξαποστάσει η σκέψη σου. Θα δανειστώ για λίγο τα λόγια της Αλκυόνης Παπαδάκη και θα σου απαντήσω.
"Αν κάποτε καθήσεις
λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου,
θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε. Θα 'θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου,
'μαζί'.
'Μαζί' την λένε την λεξούλα μου τη μαγική.
Και μη βιαστείς να την πετάξεις.
Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί".

Εύχομαι μια νέα αρχή 'μαζί' και ξέρεις έτσι ο ίσκιος γίνεται πιο μεγάλος και ξαποσταίνει καλύτερα η σκέψη...

maya είπε...

καλημέρα!
και πού είσαι?
και βάλε μια χαρά σήμερα
να πάμε βόλτα!
έλα!

...περιμένω!

αρκετά με το "πάτωμα"!
θα σου στείλω το chiki chiki
μου φαίνεται!!!!!

χχχχχχχχχχχχχχχχ